Μεγάλο Αφιέρωμα στον Clint Eastwood - Μέρος 1ο

Οι ταινίες υπάρχουν για να περνάς καλά, αλλά δεν είναι και η θεραπεία για τον καρκίνο. Οι ταινίες μπορεί να έχουν μια αξία ως αναψυχή, αλλά δεν θεραπεύουν τις καρδιακές παθήσεις ή το AIDS ή οποιοδήποτε άλλο μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα της ανθρωπότητας, οπότε μην σας πιάνει μεγάλος ενθουσιασμός. Μπορεί να έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία. Αλλά αν προσεγγίσεις μια ταινία με την αίσθηση ότι θα έχεις αντίκτυπο στην κοινωνία, τότε είσαι επιρρεπής στο να ξεφύγεις. Ο Alfred Hitchcock μου είπε κάποτε, όταν προσπαθούσα να αναλύσω πολλά από τα στοιχεία των ταινιών του:
«Clint, πρέπει να θυμάσαι, είναι μόνο μια ταινία».

Πολλοί σκηνοθέτες κάνουν τη σκηνοθεσία δύσκολη και χρονοβόρα... Αλλά εγώ θέλω να προχωράω. Θέλω να κάνω τους ηθοποιούς να νιώθουν ότι κατευθύνονται κάπου. Μου αρέσει η αίσθηση τού να γυρίζεις σπίτι μετά από κάθε γύρισμα και να νιώθεις ότι έκανες κάτι και ότι προόδευσες. Το να γυρίζεις μια σκηνή μετά το φαγητό και άλλη μια μάλλον στις έξι το απόγευμα και μετά να γυρίζεις σπίτι δεν είναι ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου για τη σκηνοθεσία. Και κυρίως θέλω να σκηνοθετώ με τον ίδιο τρόπο που θέλω να με σκηνοθετούν.

Νιώθω πολύ κοντά στο γουέστερν. Δεν υπάρχουν πολλές αμερικανικές μορφές τέχνης που να είναι αυθεντικές. Οι περισσότερες είναι κλεμμένες από την Ευρώπη. Εκτός από το γουέστερν, την τζαζ και τα μπλουζ, που είναι πραγματικά αυθεντικά.

Όταν είσαι νέος και η δουλειά σου αρχίζει να δέχεται κριτική, το παίρνεις κάπως προσωπικά. Λες «Θεέ μου, δούλευα αυτό το πράγμα για ώρα, και τώρα κάποιος που δεν γνωρίζω έρχεται και λέει ότι είναι ένα τίποτα». Όταν είσαι τόσο καιρό στα πράγματα όπως εγώ, συνειδητοποιείς ότι είναι απλά μια άποψη. Εσύ πρέπει να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς και να μην το σκέφτεσαι. Αλλά σήμερα ακόμη και το κάθε έντυπο ενός καταστήματος έχει έναν κριτικό κινηματογράφου. Νομίζω πως όλοι είναι τόσο πεινασμένοι για πληροφόρηση. Νομίζω πως οι κριτικοί υπηρετούν ένα λειτούργημα και κάποιοι από αυτούς είναι αρκετά καλοί, αλλά πιστεύω, και μάλιστα έντονα, πως οι άνθρωποι πρέπει να κρίνουν τα πράγματα μόνοι τους.

Δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Ποτέ δεν ήμουν. Ξεκίνησα πολλά χρόνια πριν, προσπαθώντας να επιβιώσω ως ηθοποιός – αυτό πρέπει να είναι το πιο αβέβαιο πράγμα στον κόσμο. Ποτέ δεν είσαι αρκετά σίγουρος ότι βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι σωστό. Νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν το ίδιο. Γι’ αυτό υπάρχει και ο ρομαντισμός. Φαντάζομαι ότι τα πράγματα απλά πήγαν καλά στη ζωή μου.

Τα πλεονεκτήματα τού να είσαι σταρ είναι ότι μπορείς να βρεθείς σε διάφορα μέρη και να έχεις πάντα μια μπροστινή θέση στο όνομά σου. Το μειονέκτημα είναι ότι, αν είσαι κλειστός άνθρωπος και χρειάζεσαι χρόνο με τον εαυτό σου – να κάτσεις ανώνυμα κάπου και να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι - , δεν έχεις πια αυτή την ελευθέρια. Αν τελικά αυτό σε απορροφά ή όχι εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Η πλαστική χειρουργική ήταν ένα πράγμα όπου γέροι προσπαθούσαν να μπουν σε έναν ονειρικό κόσμο και να γίνουν πάλι 28. Αλλά τώρα, στο Hollywood, ακόμα και οι 28αρηδες κάνουν εγχειρήσεις. Η κοινωνία μάς έχει κάνει να πιστεύουμε ότι πρέπει να μοιάζουμε με 18χρονα μοντέλα σε όλη μας τη ζωή. Αλλά φαντάζομαι ότι μπορώ ταυτόχρονα να είμαι και αυτός που είμαι.

Υπήρξα πολύ τυχερός να δουλεύω σε ένα επάγγελμα το οποίο αγαπώ. Και ακόμα το αγαπώ. Προφανώς. Το κάνω ακόμη. Δεν έχω φιλοδοξία να αποσυρθώ. Αν έχω, απλά δεν την έχω ανακαλύψει ακόμη. Μπορεί να περιμένω να με αποσύρει αυτή.

Οι περισσότεροι που θα με θυμούνται, αν δεν με ξεχάσουν τελείως, θα με θυμούνται σαν έναν ήρωα δράσης, το οποίο είναι ok. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος σε αυτό. Αλλά υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, που θα με θυμάται για τις άλλες ταινίες, εκείνες στις οποίες πήρα μερικά ρίσκα. Τουλάχιστον, έτσι θα ήθελα να πιστεύω.

Πηγή: Περιοδικό Σινεμά