"Είναι πιθανότατα ο μεγαλύτερος κινηματογραφιστής από την ανακάλυψη του κινηματογράφου." Ο Woody Allen για τον Ingmar Bergman (1918- 2007)

"Καλύτερα από κάθε άλλον ο Bergman διαχειρίστηκε το εσωτερικό του ανθρώπου εξερευνώντας το πεδίο μάχης της ψυχής μας."
Woody Allen

Σε μια οικογένεια πάστορα στην οποία μεγάλωσα εγώ, γρήγορα μαθαίνει κανείς να βλέπει πίσω από τα παρασκήνια ζωής και θανάτου.

Με φοβίζει η αβεβαιότητα της ζωής όσο και το βέβαιον του θανάτου. Το μόνο πράγμα που θεωρώ φριχτό είναι να γίνω ξαφνικά φυτό και βάρος στους άλλους.

Τι σημαίνει να κάνεις ταινίες; Σημαίνει να σκάψεις βαθιά στις ρίζες σου, να γυρίσεις πίσω στον κόσμο των παιδικών χρόνων σου.

Πηγή: Το Βήμα

Τα πολιτικά μας συστήματα είναι βαθιά συμβιβασμένα και δεν έχουν καμία χρησιμότητα πια. Είναι πολύ αργά για επαναστάσεις, και άλλωστε βαθιά μέσα μας δεν πιστεύουμε πως έχουν θετικά αποτελέσματα. Κατά τα άλλα, είμαι ένας αξιοσέβαστος σοσιαλδημοκράτης.

Για μένα η κόλαση ήταν ένας φοβερά υποβλητικός τόπος• πάντοτε όμως θεωρούσα ότι βρίσκεται πάνω στη γη. Η κόλαση δημιουργείται από τους ίδιους ανθρώπους - πάνω στη γη!.

Η κοσμοθεωρία μου είναι να μην έχω κοσμοθεωρία. Είμαι ένας σταθμός ραντάρ. Πιάνω διάφορα πράγματα και τα αντανακλώ σαν καθρέφτης, ανακατεμένα με μνήμες, όνειρα και ιδέες. Είναι ο πόθος και η θέληση της δημιουργίας.

Έζησα όλη μου τη ζωή στο θέατρο. Και το θέατρο, μ' όλο που είναι ένας προστατευμένος κόσμος, είναι πάντα συλλογικό. Στο θέατρο οι ηθοποιοί δεν είναι ούτε για μια στιγμή ανυπεράσπιστοι απέναντι στον σκηνοθέτη. Διαθέτουν ένα σωρό αποτελεσματικούς τρόπους να του αντισταθούν.

Το σινεμά είναι ακριβώς όπως τότε που ήμουνα μικρός και έβγαζα τα παιχνίδια μου μέσα από το ντουλάπι. Με τη μόνη διαφορά ότι σήμερα, για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο, με πληρώνουν γι' αυτό, και υπάρχουν άνθρωποι που μού φέρονται με σεβασμό και κάνουν ό,τι τους λέω, πράγμα που καμιά φορά με αφήνει κατάπληκτο.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Ο πατέρας μου ήταν ακροδεξιών πεποιθήσεων. Η μεγαλύτερη απειλή ήταν οι Μπολσεβίκοι, τους οποίους μισούσε. Είχαμε εξοχικό σ’ ένα νησάκι εκείνη την εποχή. Στην παράλια είχε ένας Εβραίος το σπίτι του. Ο αδελφός μου και η παρέα του είχαν ζωγραφίσει αγκυλωτούς σταυρούς στους τοίχους του σπιτιού του μια νύχτα. Και εγώ, ο δειλός, δεν τόλμησα ν’ ανοίξω το στόμα μου και να διαμαρτυρηθώ.
Με τις ανταλλαγές σπουδαστών που γίνονταν τότε, με έστειλε ο πατέρας μου στην οικογένεια κάποιου ιερωμένου, στη Χάινα της Γερμανίας. Πίστευαν όλοι, γονείς και παιδιά, στον Χίτλερ. Το πιο σημαντικό γεγονός εκείνου του καλοκαιριού ήταν ο λόγος του Χίτλερ στη Βαϊμάρη. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα. Ως τότε είχα δει μόνο φωτογραφίες του. Ήμουν αγνός, ξεροκέφαλος, είχα ανάγκη μιας πίστης. Στην ουσία ήμουν πολιτικά τελείως αδιάφορος. Μου είχε κάνει εντύπωση ο ιδεαλισμός των Γερμανών. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ήρθε το σοκ. Στην αρχή δεν ήθελα να πιστέψω τι έβλεπαν τα μάτια μου, όταν άνοιξαν οι πόρτες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πίστευα πως ήταν προπαγάνδα των συμμάχων.
Όταν κατάλαβα ότι ήταν αλήθεια, το σοκ ήταν ανυπόφορο.

Η δουλειά μας στις ταινίες αρχίζει πάντα με το ανθρώπινο πρόσωπο.

Από παιδί δεν ανεχόμουν να με ταπεινώνουν. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με την ταπείνωση. Τότε η ανατροφή στηριζόταν σ’ αυτήν. Η κοινωνική δομή ήταν τέτοια, ο καθένας ταπείνωνε τον άλλον διαδοχικά. Για παράδειγμα έπρεπε να ζητάς συγγνώμη, οι γονείς δεν παραδέχονταν ποτέ πως είχαν σφάλει. Πάντα έφταιγαν τα παιδιά, πάντα έπρεπε να ζητάς συγγνώμη πρώτα από το θεό κι έπειτα από τους γονείς.

Δεν παίζει ρόλο η ευφυΐα στην τεχνική του γυρίσματος μιας ταινίας. Το σπουδαιότερο είναι να έχεις κάτι να πεις, κάτι να σε καίει, κάτι σοβαρό για σένα, ένα θέμα ζωής ή θανάτου, κάτι που σε συγκινεί. Ακόμη και αν είσαι αδέξιος στην τεχνική, μπορείς να τα καταφέρεις αν ξημεροβραδιαστείς. Γιατί η ταινία είναι τόσο εύπλαστη, τόσο ευαίσθητη. Δεν το βρίσκεις απόλυτα με την πρώτη, αλλά πάντα μπορείς να περάσεις ό,τι θέλεις να εκφράσεις.

Όποτε ετοιμάζω μια νέα δουλειά λέω διαρκώς στον εαυτό μου ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά. Αλλά μου φαίνεται ότι τελικά η κάθε φορά είναι η τελευταία φορά. Είμαι το ίδιο έκπληκτος όσο ο καθένας όποτε κάνω κάτι καινούργιο.

Ζω στο Φάρο, αυτό το μικρό νησί στην Βαλτική, κοντά στη φύση και η έννοια της λέξης αυτής δεν μου λέει τίποτα.

Είναι καλό να είσαι διάσημος, αλλά στην περίπτωσή μου έχω την εντύπωση ότι αφορά κάποιον μακρινό μου συγγενή… Η διασημότητα δεν μετρά καθόλου μπροστά στην τελευταία ταινία, μπροστά στο γύρισμα της τελευταίας σκηνής… Ειδικά εκείνη την ώρα πρέπει να έχεις την ισορροπία του ακροβάτη.

Πηγή: Η Αυγή